“Top & Tail”

Ek kan om die dood (…of die lewe dan…) nie verstaan waarom ‘n mens jou deur hierdie pyniging sit nie. Ek dink dis omdat ‘n mens nie nugter dink nie. Die spanning van die jaar, die oorwerktheid, die spitsverkeer op William Nicol, die sukkel om den-brode … dis al die poog-om-oorlewingselemente wat veroorsaak dat jy jou brein verloor. En dat jy begin hallusineer oor ‘n “vakansie-by-die-see”. Dis wat die Britte moet bedoel met “the silly season”, want inderdaad, as jy dink dat jy met jou pakkaas; jou suster met haar pakkaas; jou ander suster … jip, inderdaad: ook met haar pakkaas … almal van julle by jou ouers (met hulle pakkaas) se seehuis gaan afpak en ‘n wonderlike rustydjie gaan hê, dan is dit niks anders ‘n die uiterste beproewing vir enige familie nie. Dis ‘n suggestie van naïwiteit. Dis ‘n toets vir deursettingsvermoë. Dis ‘n nagmerrie by name “vakansie-by-die-see”.

Die ironie is dat ek buitengewoon goed met my familie klaarkom. Ons almal is lief vir mekaar (… hier en daar, ja laat ek bieg, met die uitsondering van ‘n swaer wat jou soms laat wonder of jou suster heeltemal “reg” was toe sy hom as ‘n lewensmaat gekies het. Maar nou ja…). Ons kuier selfs oor-en-weer by mekaar deur die kwartaal, synde ons almal darem naby aan mekaar bly in die binneland. Maar druk nou 4 gesinne in ‘n 3-slaapkamerhuis (die eetkamer, in hierdie tyd word ook ‘n slaapkamer, vir ingeval mense wonder … 4 gesinne … 3 slaapplekke … nee, ons is nog nie so lief vir mekaar dat ons beddens deel nie!!)

Druk nou 4 gesinne, met kinders wat wissel tussen 7 maande; 3 jaar en tieners in een huisie met 2 badkamers, dan begin die “vakansie-by-die-see” mos soos Chris Rea se toentertydse “Ride to hell” klink. En dan is die kersie-op-die-koek, die piece de resistance … druk 4 gesinne in ‘n vakansiehuisie waar daar die grootste waterbesparing in die geskiedenis is, dan sien jy hoe familieverhoudinge tot die uiterste getoets word.

Klim jy van die vliegtuig af, groet die baniere jou “This is a water restricted area”. En die hele familie spaar saam water. Ons 3-jarige niggietjie, nadat sy die soveelste keer in haar bababoetie se kleine badjie ingeprop word (kniegies letterlik verby haar ore) sug hardop: “top en tail ons alweer … wanneer kan my hele lyf weer skoon kom”. Almal van ons voel so! Ons is net nie so brutaal soos sy nie.

Elkeen kry ‘n halwe emmertjie water vir jou ablusie. Nie ‘n druppel water mag stort nie. Want met daardie selfde ingeseepte water word die toilette deur die dag gespoel.

En so hou ons, 20+ mense, saam vakansie in die seehuisie. Saans sukkel ons om te kyk watter kinders pas by watter gesin … dat die “regtes” darem net in die “regte” kamer slaap.

Ons noem dit ons jaarlikse vakansie. Ons see-vakanse. Volgende jaar doen ons dit weer!

Mense mag wonder hoekom? My verweer is dat ek gewoonlik langer kan kuier as die res. So, ek byt maar op my tande … soos almal. Ek “top en tail” … soos almal. Ek probeer so bedagsaam moontlik wees … soos almal. Maar as die susters en hulle krose en geliefde (en minder geliefde) wederhelftes in hulle motors klim, dan sug ek ‘n sug van verligting: die jirre leef… nou kan my vakansie-by-die-see begin.

Ek is ‘n vet vrou. (Ek is ander vroulike dinge ook … maar dis nie vir hierdie oomblik ter sake nie).

Vandag maak ek vrede met die feit dat ek ‘n vet vrou is. Met vet arms.

Sulke vet arms wat ‘n kleine dogtertjie die ander dag, sittend op my skoot, fassineer. Soos wat ek dekades gelede my salige ouma se vet arms rondgeswaai het, so sit sy my vette en rondswaai. Spontaan is die fassinering: “Tannie, hoe het dit gebeur?”

My arms is nie net ‘n bietjie vet nie. My arms swaai drillend! Ek dink dis my (vet) vlerke wat vashouplek op my rug verloor het, en toe met die jare onder my biseps kom hang het. My arms maak so “swoesj, swoesj” as ek (of klein dogtertjies) hulle rondswaai.

Dis dalk juis van te min rondswaai dat my arms so vet is. Het ek maar, toe ek ‘n jong meisie was, my arms meer rondgeswaai, hoef ek nie nou die klank van my swaaiende vlerke te beskryf nie. Dalk moes ek meer Jane Fonda se deurknop-oefening gedoen het… Maar feit is, my arms is bo-gemiddeld groot. My arms is wegsteeklik groot.

Of so sê die modetydskrifte (wat by geleentheid vir vet vrou ook klere-advies wil gee). “The plus size woman has got big arms … a cardigan is her best fashion item for this season”.

My vet arms moet weggesteek word. Vir die samelewing wat nie vet arms het nie? Dis tog nie ek wat nie my vet arms moet sien nie … ek sien hulle dan heel dag … as ek nou afkyk … oe, waar is julle? Ek weet tog hoe my vet arms lyk. Man-van-my-hart weet hoe my vet arms lyk. Hy sal my my truitjie wil laat uittrek. Hy sal my gereeld meer as net my truitjie wil laat uittrek. Hy’t nog nooit oor hulle (… word my arms nou “hulle”…) gekla nie. Dalk net as my arm per ongeluk hom tref wanneer ons ‘n paar ander oefeninge doen. Maar selfs ek sou dan gekla het!

So, hoekom moet ek my vet arms onder ‘n cardigan toemaak? Vet arms kry warm! Vet arms kry warmer as maer arms (… dink ek – nie dat ek sal weet nie, want ek het nie maer arms nie.) Maar as maer arms dan sonder ‘n cardigan kan loop, waarom moet ek, wat nóg warmer kry, met ‘n truitjie, of driekwart-moue, ‘n somersdag aandurf.

Dus: ek is ‘n vet vrou. Met vet arms. Sonder ‘n cardigan.

DIE SOVEELSTE KEER

Die soveelste keer:

van middernagtelik wakkerword;

… soek na ‘n sinvolle middernagtelike besighou;

… … nadink oor die waarde van middernagtelike nadenke.

Helaas, “middernag” is soms ‘n manier van leef; ‘n manier van dink; ‘n ander fokus as die natuurlike … die voorskriftelike … die vanselfsprekende.  Middernag is ‘n idee … ‘n proses … ‘n verwagting. 

Middernagtelike nadenke impliseer nie noodwendig tyd nie … “kronos”.  Dit impliseer soms kairos.

Middernag impliseer dat aweregse gedagtes/idees die norm is, omdat die verskoning van ‘n deurmekaargeslaapte psige van toepassing is.  “Not all is well after midnight”.

En so sal die lewe … en my lewe … en ander se lewens … en die gebrek aan lewe … dan bedink word OM MIDDERNAG!

Soos:  wat sou my seiljag se naam gewees het?  HELAAS

Wat staan op my grafsteen?  Kon seker soms anders!

My outobiografie se naam?  Niks is toe so (on)seker nie.